Obowiązujący w Rosji system polityczny doczekał się wielu opisów, ale zazwyczaj brakuje logicznej analizy oczywistych faktów. Rosja oskarża kraje na które kieruje swoją agresję o faszyzm. Problem w tym, że model polityczny oparty na faszyźmie pasuje własnie do Rosji.
Istniały różne modele rządów faszystowkich, te dwie najbardziej rozpoznawalne to: faszyzm włoski (Mussolini) oraz niemiecki narodowy socjalizm. Mimo różnic posiadały wiele podobieństw. Wszystkie istotne cechy wspólne dotyczą dzisiejszej Rosji.
· Autokratyzm / Wódz – oczywiście Władimir Putin. Niezależnie od wąskiej grupy rządzącej na Kremlu, od 14 lat pseudodemokratycznych rządów to Putin jest ich twarzą. Wybory sprawiające wrażenie demokratycznych, w istotcie gwarantowały zwycięstwa Putinowi. Hitler i Mussolini w podobny sposób wygrywali wybory w latach międzywojennych.
· Agresywny nacjonalizm – to już nie tylko rosnąca niechęć do śniadych mieszkańców Zakaukazia, lecz także oficjalna doktryna wg. której Rosja rości sobie prawo do obrony określonej grupy etnicznej (Rosjan) także poza granicami kraju. Korzystając z tej, w sposób oczywisty nacjonalistycznej, doktrynie Rosja zaatakowała Gruzję w 2008 oraz Ukrainę w 2014 roku. Główne partie wspierane przez Kreml to: Jedna Rosja oraz Front Narodowy – nazwy o wyraźnie nacjonalistycznej wymowie.
· Korporacjonizm i etatyzm - podporządkowanie kluczowych gałęzi gospodarki do realizacji agresywnych celów. Także pełna kontrola właścicielska (formalna lub nieformalna) nad kluczowymi przedsiębiorstwami. Właśnie tak działa model oligarchiczny w Rosji. Producent wódki może wybić się na niezależność, ale firma paliwowa, gazowa itd. musi wykonywać polecenia Kremla, nawet jeśli są one niekorzystne dla jej finansów. Oficjalna doktryna Kremla nt. używania ropy i gazu do osiągania celów strategicznych jest oczywistym tego przykładem. Co więcej , jest ona niezgodna z WTO do której Rosja została niedawno przyjęta.
· Militaryzm – absolutny priorytet armii oraz służb specjalnych i jej rola w państwie. Ta stale rośnie w Rosji, także zawodowe doświadczenie wszystkich najważniejszych osób z kręgu władzy stanowi dodatkowy element tej układanki.
· Stosowanie terroru wobec przeciwników politycznych – więźniowie polityczni, skrytobójstwa, pobicia, wyroki sądów podporządkowane decyzjom politycznym.
Istnieje takie powiedzenie: jeśli coś wygląda jak kaczka, chodzi jak kaczka oraz pływa jak kaczka to najprawdopodobniej to jest kaczka. Stosując tą logikę, jeśli ustrój polityczny zawiera wszystkie fundamentalne cechy faszyzmu: autorytaryzm, agresywny nacjonalizm, korporacjonim, militaryzm oraz terror – to najprawdopodobniej to jest faszyzm.
Putin i jego ludzie obejmując rządy w 2000 roku zapewne kierowali się dobrymi chęciami odbudowy swojego kraju i odzyskania dumy narodowej. Jednakże każde kolejne decyzje nieuchronnie prowadziły to ustroju, który stanowi nielubianego brata komunizmu: faszyzmu. Lata propagandy w Rosji także zrobiły swoje. Kraj mający tak bajeczne bogactwa powinien umożliwić jakość życia obywatelom na poziomie Kanady. Tymczasem w Rosji istnieje niewielka liczba ludzi bardzo bogatych (którzy znaczącą część swojego kapitału wywożą za granicę zasilając tamtejsze gospodarki, a nie rosyjską), kilkumilionowa klasa średnia (to ci których spotykamy na plażach w Egipcie, Grecji, na Cyprze i innych krajach) oraz 90+% ludzi relatywnie ubogich. Ci ostatni są przekonani, że i tak nic dobrego ich w życiu nie spotka, ważne aby mieć cara i marzenia o imperium. Kilka dni przed śmiercią zapytano marszałka III Rzeszy Hermana Goringa, jak udało się stworzyć tak totalitarny system w Niemczech i zmusić naród do wzięcia udziału w wyniszczającej wojnie. Goring odpowiedział, że to bardzo proste: wystarczy użyć propagandy, aby zdefiniować wroga winnego za wszystkie niepowodzenia, a jednocześnie prześladować pacyfistów - wówczas instynkt stadny zrobi swoje. Dokładnie tak samo działa dzisiejsza rosyjska propaganda.
Historia lubi się powtarzać, ale często w postaci farsy. To optymistyczny scenariusz dla awantury krymskiej. Rosja jest dziś całkowicie pozbawiona istotnych sojuszników, jej gospodarka wydaje się mieć słabe podstawy oparte wyłącznie o ceny ropy, które najprawdopodobniej będą spadać w najbliższych latach. Jednakże nie można lekceważyć niebezpieczeństwa kraju autokratycznego, osamotnionego i stojącego od ścianą.
Świat Zachodu stoi przed fundamentalnym pytaniem: jak ułożyć stosunki gospodarcze i współpracę międzynarodową nie z Federacją Rosyjską lecz z Faszystowską Rosją. Krajem, który zaczyna popadać w problemy gospodarcze i stosownie nakręca konflikty będące swoistą ucieczką do przodu. Podobne pytanie niewątpliwie zadają sobie nie tylko rządy wielu krajów, lecz także koła biznesowe. Wiarygodność Rosji poniosła straty po wojnie z Gruzją w 2008 roku, od tego czasu istotnie zmalał w Europie udział gazu i ropy importowanej z Rosji na rzecz północnej Afryki, Norwegii oraz Bliskiego Wschodu. Zapewne po awanturze krymskiej proces ten ulegnie przyśpieszeniu. Tym samym Rosja dodatkowo zbiednieje, ale zgodnie z logiką systemu autorytarnego – może być jeszcze bardziej agresywna.
Na początku lat 90-siątych Zachód przyjął założenie, że warto pomagać Rosji w odbudowie jej gospodarki poprzez zwiększenie kupowania od niej surowców oraz poszerzanie współpracy, samemu na tym dobrze zarabiając. Przyjęto za pewnik, że bogatrza Rosja przestanie marzyć o potędze, a zajmie się pokojowym rozwojem. Rok 2008 stanowił zimny prysznic a rok 2014 wydaje się, że ostatecznie przekonał o błędzie tej strategii. Za zarobione pieniądze Rosja zbudowała klasyczny ustrój faszystowski. Zamiast z komunizmu do demokracji, nastąpiło przejście z komunizmu do faszyzmu. Teraz przyszedł czas na zmianę geopolitycznej strategii Zachodu wobec Rosji, ten proces zajmie wiele miesięcy, ale wydaje sie nieunikniony.
